365 ημέρες

365 ημέρες και ακόμα δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου.

365 ημέρες και δεν περνάει ώρα που να μη λαχταρώ να σε δω, να σε αγκαλιάσω, να σε σηκώσω ψηλά.

365 ημέρες και δεν έχει περάσει νύχτα που να μην έρθω πάνω από το κρεβάτι σου να ακούσω την ανάσα σου.
365 ημέρες και έγινες παιδάκι.

Κάθε επόμενη μέρα ήταν και καλύτερη από την προηγούμενη.

Ένα ανθρωπάκι μικρό που άνοιγε τα μάτια και τα ξανάκλεινε. Κράταγε ότι ήθελε από ότι έβλεπε και ξανακοιμόταν.

Μια ημέρα, το περσινό καλοκαίρι ξύπνησες πολύ πρωί, ξύπνησα κι εγώ, μου έσκασες το πρώτο σου χαμόγελο και ξανακοιμήθηκες. Εγώ δεν ξανακοιμήθηκα.

Οι πρώτοι σου ήχοι, οι πρώτες σου συμπάθειες και αντιπάθειες.

Η πρώτη φορά που στάθηκες όρθια, το πρώτο σου δοντάκι, το πρώτο σου μπουσούλημα, η πρώτη σου κίνηση για να σε πάρω αγκαλιά, τα πρώτα σου βήματα… Και στιγμές που προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου γιατί μπορεί να μην τις κατέγραψα, ψάχνω σε φωτογραφίες και δεν τις βρίσκω.

Και τώρα είσαι ένα κοριτσάκι 365 ημερών σκανταλιάρικο, ζωηρό, γεμάτο τσαχπινιά και σκέρτσο και πολυλογού σα γνήσιο θηλυκό... Ανοίγεις και αδειάζεις όλα τα ντουλάπια, χορεύεις με ότι μουσική ακούς, αγγίζεις τα λουλούδια στις γλάστρες, ξετρελαίνεσαι με τις γάτες, θέλεις να φτιάχνουμε καφέ και απαιτείς αγκαλιά! 

365 ημερών ανθρωπάκι. 

365 ημέρες από την ημέρα που γεννήθηκες.

365 ημέρες από την ημέρα που γεννήθηκα πάλι κι εγώ.

365 ευτυχισμένες ημέρες που σου ανήκουν.

Και οι επόμενες ημέρες που θα έρθουν θα σου ανήκουν κι αυτές. 

Χρόνια σου πολλά μικρή μου.

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…  έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Δεν είσαι ακόμα ούτε καν ενός χρονού. Κι όμως η διαίσθησή σου είναι αλάνθαστη.

Το ένστικτό σου…

Το χαμόγελό σου που γίνεται μεγαλύτερο όταν σου ανταποκρίνομαι, το γέλιο σου όταν σου τραγουδώ, τα μάτια σου που λάμπουν όταν σου γελώ και τα χέρια σου που πετούν τρελά για να σε πάρω αγκαλιά.

Αλλά και τα μάτια σου που είναι θλιμμένα όταν δε σου γελώ και με καρφώνουν με το βλέμμα τους περιμένοντας ένα χαμόγελο.

Το ένστικτό σου…

Δε μπορώ να σου κρυφτώ γιατί με ξέρεις καλά, με καταλαβαίνεις και σκοτεινιάζεις μαζί μου.

Αλλά δε θα σου κρυφτώ άλλο, θα σου χαμογελώ γιατί αυτό χρειάζεσαι όταν ήσουν 10 ημερών, τώρα που είσαι 11 μηνών, όταν θα είσαι 10 χρονών, όταν θα είσαι 30 χρονών…

Πράσινος αναπτήρας

Ένας πράσινος αναπτήρας

Και ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά αναστατωμένα
Και μια ζωή που θέλει να αφήσει πίσω της αναμνήσεις και να προχωρήσει σε κάτι νέο
Και άλλοι γύρω μου που θέλουν το ίδιο
Και ένας Οκτώβρης που μόλις μπήκε και όμως θυμίζει καλοκαίρι
Και δυο καστανά μάτια που με κοιτούν βαθιά
Και ένας μισοτελειωμένος καφές που περιμένει δύο κολλητές

Αχ αυτή η Ελλάδα που επιμένει να πληγώνει τα παιδιά της....

Πρωινό

Η πρωινή βροχή έφερε το φθινόπωρο. Και ήρθε με το καλό!

Εννέα μήνες

Η στιγμή που κρατάς στα χέρια σου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης είναι μοναδική. Άσχετα με το αν περιμένεις ή όχι εγκυμοσύνη (για μένα μάλλον το δεύτερο), δε μπορείς να περιγράψεις αυτά που αισθάνεσαι. Στη δικιά μου περίπτωση τα πράγματα στη ζωή μου δεν άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μου πήρε μάλλον αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει στο σώμα μου και στη ζωή μου. Τον πρώτο καιρό ήταν το άγχος να πάνε όλα καλά και οι εβδομαδιαίες ιατρικές εξετάσεις και οι συμβουλές όλων των υπολοίπων «Να προσέχεις, μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο!!». Μα γιατί ρε παιδιά, έγκυος ήμουν, όχι άρρωστη… Και μετά ήρθε το παρεάκι μου να με χτυπάει νυχθημερόν σαν να μου λέει «είμαι εδώ, παρ’ το απόφαση, ήρθα για να μείνω». Και κάπου στο τέλος του 9^ου και μετά από χιλιόμετρα περπατήματος για να κατέβει η μικρή, σπάσανε τα νερά πάνω στο λευκό χαλί. Και γιατί συνήθως τα μωρά έρχονται μέσα στο άγριο χάραμα ποτέ δεν το κατάλαβα. Και όσο δε με ταλαιπώρησε εννέα μήνες, με ταλαιπώρησε μέσα σε 10 ώρες.

Και μετά ήρθε, και την κράτησα στην αγκαλιά μου, ένας καινούργιος άνθρωπος, μόνο δικός μου. Και απλά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της… Και ακόμα δε μπορώ.

A new life has begun... full of laughs, hugs and beautiful colours :)