Εννέα μήνες

Η στιγμή που κρατάς στα χέρια σου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης είναι μοναδική. Άσχετα με το αν περιμένεις ή όχι εγκυμοσύνη (για μένα μάλλον το δεύτερο), δε μπορείς να περιγράψεις αυτά που αισθάνεσαι. Στη δικιά μου περίπτωση τα πράγματα στη ζωή μου δεν άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μου πήρε μάλλον αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει στο σώμα μου και στη ζωή μου. Τον πρώτο καιρό ήταν το άγχος να πάνε όλα καλά και οι εβδομαδιαίες ιατρικές εξετάσεις και οι συμβουλές όλων των υπολοίπων «Να προσέχεις, μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο!!». Μα γιατί ρε παιδιά, έγκυος ήμουν, όχι άρρωστη… Και μετά ήρθε το παρεάκι μου να με χτυπάει νυχθημερόν σαν να μου λέει «είμαι εδώ, παρ’ το απόφαση, ήρθα για να μείνω». Και κάπου στο τέλος του 9^ου και μετά από χιλιόμετρα περπατήματος για να κατέβει η μικρή, σπάσανε τα νερά πάνω στο λευκό χαλί. Και γιατί συνήθως τα μωρά έρχονται μέσα στο άγριο χάραμα ποτέ δεν το κατάλαβα. Και όσο δε με ταλαιπώρησε εννέα μήνες, με ταλαιπώρησε μέσα σε 10 ώρες.

Και μετά ήρθε, και την κράτησα στην αγκαλιά μου, ένας καινούργιος άνθρωπος, μόνο δικός μου. Και απλά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της… Και ακόμα δε μπορώ.